سپس به من فرمود: صدایت را کوتاه کن و آرام‏تر سخن گوی؛ خداوند من و تو را ببخشاید. اگر از ما چیزی طلب می‌‏کردی، به تو کمک می‌‏کردیم و اگر عطا و بخششی می‏‌خواستی، به تو می‌‏دادیم و اگر راهنمایی می‏‌خواستی راهنمایی‏‌ات می‏‌نمودیم.
عصام گوید: از تندروی‏‌هایی که کرده بودم، سخت پشیمان شدم.
امام فرمود: «لا تثریب علیکم الیوم یغفر اللّه لکم و هو أرحم الراحمین»²؛
«امروز ملامت و توبیخی بر شما نیست؛ خداوند شما را می‏‌بخشد و او مهربان‏ترین مهربانان است». سپس فرمود: تو از شامیان هستی؟ عرض کردم: آری.
فرمود: «شنشنة أعرفها من أخزم»³
خدا ما و تو را زنده بدارد. نیازهایت را از ما بخواه که مرا در بهترین گمانت خواهی یافت.
عصام گوید: آن‏چنان شرمنده شدم که زمین با آن همه وسعتی که داشت، بر من تنگ آمده، آرزو داشتم تا مرا به کام خود فرو برد. از آن پس، هیچ کس در نزد من محبوب‏تر از او و پدرش نبود.4
ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـ
1ـ اعراف/ 202 ـ 199.
2ـ یوسف/ 92.
3ـ مَثَلی است معروف و در جایی که اصل و سبب و ریشه ماجرا معلوم است، به کار برده می‏شود.
4ـ الامام الحسین فی‏ المدینة المنوّره، ج 1، ص 353.
منبع