یَأَیهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا إِن تَتَّقُوا اللَّهَ یجْعَل لَّکُمْ فُرْقَاناً وَ یُکَفِّرْ عَنکمْ سیِّئَاتِکمْ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضلِ الْعَظِیمِ‏(انفال/29)

اى کسانى که ایمان آورده‏ اید اگر از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید براى شما وسیله ‏اى براى جدائى حق از باطل قرار مى‏‌دهد (و روشن ‏بینى خاصى که در پرتو آن حق را از باطل خواهید شناخت) و گناهان شما را مى‏‌پوشاند و شما را مى‌‏آمرزد و خداوند فضل و بخشش عظیم دارد.
یا الله؛
مهربانی تا چه اندازه؟!
خدایا دستم را بگیر، که خاک وجودم، بدون تلالوءِ روح خدایی بی رنگ است!
با لحظه لحظه یاد شما، شکوفه های امید در وجودِ بی نورم می‌شِکفد.
تنها امید به رأفت و مهربانی شماست که دلم را آرام می‌کند...

پ ن: خواندن آیاتی که با (یا ایها الذین ءَامَنُوا) شروع می‌شوند، من رو یاد صحبت های آیت الله جوادی آملی می‌اندازد:
"نداهاى الهى در قرآن گاهى با واسطه است ؛ مانند: (قل یا ایها الناس)و (قل یا اهل الکتاب) که خداوند پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله) را مخاطب ساخته، پیام خود را از طریق آن حضرت به مردم مى رساند و گاهى بى واسطه ؛ مانند (یَاأَیهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا).
نداى بى واسطه نشانه آن است که بین خداى سبحان و انسان رابطه اى مستقیم و فعلى وجود دارد و خداوند انسان را به طور مستقیم مورد لطف خود قرار مى دهد؛ ولى انسان غافل یا جاهل به سوء اختیار خود رابطه خویش با خدا را قطع یا ضعیف مى کند و از لطف الهى محروم مى شود.
نداهاى آن اختصاص به زمان و افراد خاصى ندارد؛ بلکه در همه اعصار و براى همه اعصار و نسلها زنده و حاضر است. از این رو گفتن لبیک هنگام شنیدن خطاب یا ایها الذین امنوا از آداب تلاوت قرآن است و این نشانه مستقیم زنده و فعلى بودن نداهاى قرآنى است و گرنه لبیک گفتن به ندایى که زمانش سپرى شده باید به لحاظ ترسیم خاطره خطاب گذشته باشد و نمى تواند به طور جدى و از روى حقیقت باشد."
(تفسیر زیبای آیات در ادامه مطلب آمده است.)