با یاد خدا
سوره اسراء برای من، پر از آموزه های دینی بود!!
موقع رسیدن به آیات مربوط به پدر و مادر، نکته ای در تفسیرش دیدم که برام خیلی جالب بود !!
قرار گرفتن آیات توحید در کنار احسان به پدر و مادر حکایت از ارزشمند بودن بیش از حد نیکی به این بزرگواران است!
خدایا ممنونم ازتون، بابت چنین مونس ارزشمندی که برایم قرار دادید

توحید و نیکى به پدر و مادر، سرآغاز یک رشته احکام مهم اسلامى

لا تجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَهاً ءَاخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُوماً مخْذُولاً(22)

وَ قَضى رَبُّک أَلا تَعْبُدُوا إِلا إِیَّاهُ وَ بِالْوَلِدَیْنِ إِحْسناًإِمَّا یَبْلُغَنَّ عِندَک الْکبرَ أَحَدُهُمَا أَوْ کِلاهُمَا فَلا تَقُل لهَُّمَا أُفٍ وَ لا تَنهَرْهُمَا وَ قُل لَّهُمَا قَوْلاً کرِیماً(23)

وَ اخْفِض لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلّ‏ِ مِنَ الرَّحْمَةِ وَ قُل رَّب ارْحَمْهُمَا کَمَا رَبَّیَانى صغِیراً(24) رَّبُّکمْ أَعْلَمُ بِمَا فى نُفُوسِکمْ إِن تَکُونُوا صلِحِینَ فَإِنَّهُ کانَ لِلأَوَّبِینَ غَفُوراً(25)

"نخست از توحید شروع کرده مى ‏گوید : با خداوند یگانه (الله) هیچ معبودى قرار مده (لا تجعل مع الله الها آخر). نمى‏ گوید معبود دیگرى را با خدا پرستش مکن، بلکه می گوید قرار مده تا معنى وسیع ترى داشته باشد، یعنى نه در عقیده، نه در عمل، نه در دعا و تقاضا و نه در پرستش معبود دیگرى را در کنار الله قرار مده. سپس به بیان نتیجه مرگبار شرک پرداخته مى ‏گوید : اگر شریکى براى او قائل شوى با مذمت و خذلان فرو خواهى نشست (فتقعد مذموما مخذولا). بعد از اصل توحید به یکى از اساسى‏ ترین تعلیمات انسانى انبیاء ضمن تاکید مجدد بر توحید اشاره کرده مى ‏گوید: پروردگارت فرمان داده که تنها او را بپرستید و نسبت به پدر و مادر نیکى کنید (و قضى ربک الا تعبدوا الا ایاه و بالوالدین احسانا) قرار دادن توحید یعنى اساسى‏ ترین اصل اسلامى در کنار نیکى به پدر و مادر تاکید دیگرى است بر اهمیت این دستور اسلامى. مطلق بودن احسان که هر گونه نیکى را دربرمى‏ گیرد و همچنین، والدین که مسلمان و کافر را شامل مى‏ شود، سومین و چهارمین تاکید در این جمله است.سپس به بیان یکى از مصداقهاى روشن نیکى به پدر و مادر پرداخته مى ‏گوید: هر گاه یکى از آن دو، یا هر دو آنها، نزد تو به سن پیرى و شکستگى برسند ( آنچنان که نیازمند به مراقبت دائمى تو باشند) از هر گونه محبت در موردآنها دریغ مدار، و کمترین اهانتى به آنان مکن، حتى سبک ترین تعبیر نامؤدبانه یعنى اف به آنها مگو ( اما یبلغن عندک الکبر احدهما او کلاهما فلا تقل لهما اف). و بر سر آنها فریاد مزن ( و لا تنهرهما).بلکه با گفتار سنجیده و لطیف و بزرگوارانه با آنها سخن بگو ( و قل لهما قولا کریما)."*(مابقی در ادامه مطلب)

رعایت اعتدال در انفاق و بخشش:

وَ ءَاتِ ذَا الْقُرْبى حَقَّهُ وَ الْمِسکِینَ وَابْنَ السبِیلِ وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذِیراً(26)

إِنَّ الْمُبَذِّرِینَ کانُوا إِخْوَنَ الشیَطِینِوَ کانَ الشیْطنُ لِرَبِّهِ کَفُوراً(27) وَ إِمَّا تُعْرِضنَّ عَنهُمُ ابْتِغَاءَ رَحْمَةٍ مِّن رَّبِّک تَرْجُوهَا فَقُل لَّهُمْ قَوْلاً مَّیْسوراً(28)

وَ لا تجْعَلْ یَدَک مَغْلُولَةً إِلى عُنُقِک وَ لا تَبْسطهَا کلَّ الْبَسطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً محْسوراً(29) إِنَّ رَبَّک یَبْسط الرِّزْقَ لِمَن یَشاءُ وَ یَقْدِرُإِنَّهُ کانَ بِعِبَادِهِ خَبِیرَا بَصِیراً(30)

"نخست مى ‏گوید: حق ذى القربى و نزدیکان را به آنها بده ( و آت ذا القربى حقه). و همچنین مستمندان و درراه ‏ماندگان را ( و المسکین و ابن السبیل ) : در عین حال هرگز دست به تبذیر نیالاى ( و لا تبذر تبذیرا ) . تبذیر در اصل از ماده بذر و به معنى پاشیدن دانه مى‏آید، منتها این کلمه مخصوص مواردى است که انسان اموال خود را به صورت غیر منطقى و فساد، مصرف مى‏ کند، و معادل آن در فارسى امروز ریخت‏ وپاش است. و به تعبیر دیگر تبذیر آنست که مال در غیر موردش مصرف شود هر چند کم باشد، و اگر در موردش صرف شود تبذیر نیست هر چند زیاد باشد. ==>چنانکه در تفسیر عیاشى از امام صادق (ع‏) مى‏ خوانیم: که در ذیل این آیه در پاسخ سؤال کننده ‏اى فرمود:" **(مابقی در ادامه مطلب)