با یاد خدا

این روزا مشغول حفظ سوره ابراهیم هستم.
به این آیه که رسیدم اول به فکر چگونگی شکرگزاری از خدا افتادم، در سوره نحل که سوره نعمتهاست، خداوند از نعمتهایی که بهمون بخشیدند صحبت کردند که گفته شده اگر با تدبر خوانده بشه، خداوند ما رو بابت نعمتهایی که بهمون داده مواخذه نمیکنه، ولی در تفسیر این آیه نکته ای دیدم که تا به حال جایی ندیده بودم!
برام جالب بود که تنها شکر گزاری از خداوند کافی نیست بلکه باید از بنده های خدا که وسیله آن موهبت بوده اند هم تشکر کرد!

شکر گزاری:

وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئن شکرْتُمْ لأَزِیدَنَّکُمْ وَ لَئن کفَرْتمْ إِنَّ عَذَابى لَشدِیدٌ(7)

"بخاطر بیاورید هنگامى را که پروردگارتان اعلام داشت که اگر شکر گزارى کنید ( نعمت خود را ) بر شما خواهم افزود و اگر کفران کنید مجازاتم شدید است!

راستى چرا خدا به ما چشم داد ؟ و چرا نعمت شنوائى و گویائى بخشید ؟ آیا جز این بوده که عظمت او را در این جهان ببینیم، راه زندگى را بشناسیم و با این وسائل در مسیر تکامل گام برداریم ؟ حق را درک کنیم و از آن دفاع نمائیم و باباطل بجنگیم، اگر این نعمتهاى بزرگ خدا را در این مسیرها مصرف کردیم، شکر عملى او است، و اگر وسیله‏ اى شد براى طغیان و خودپرستى و غرور و غفلت و بیگانگى و دورى از خدا این عین کفران است، امام صادق (ع‏) مى‏ فرماید : ادنى الشکر رؤیة النعمة من الله من غیر علة یتعلق القلب بها دون الله، و الرضا بما اعطاه، و ان لا تعصیه بنعمة و تخالفه بشى‏ء من امره و نهیه بسبب من نعمته : کمترین شکر این است که نعمت را از خدا بدانى، بى ‏آنکه قلب تو مشغول به آن نعمت شود، و خدا را فراموش کنى، و همچنین راضى بودن به نعمت او و اینکه نعمت خدا را وسیله عصیان او قرار ندهى، و اوامر و نواهى او را با استفاده از نعمتهایش زیر پا نگذارى.