کسی که به خدا ایمان دارد و عاشق بندگی و وصال اوست،مشتاق شنیدن کلام معشوق است؛از سخن گفتن با معبود خویش لذت می‌برد؛با انس و ارتباط با قرآن ایده‌های توحیدی را از این کلام اخذ می‌کند و با معارف الهی آشنا می‌شود. چنین شخصی که از زلال معرفت سیراب گردیده و آیات قرآن را کلام و پیام معشوق می‌داند،لحظه‌ای از آن غافل نمی‌شود و همواره زمزمه دارد:«از هر چه بگذریم سخن دوست خوش‌تر است».«با تو گر خواهی خدا گوید سخن قرآن بخوان».



اساسی ترین شرط انس با قرآن، عشق و علاقه فراوان به آن است و یگانه راه استوار آگاهی یافتن از عظمت قرآن، تدبر و تفکر در آیات الهی است.
قرآن کریم می فرماید:
«این کتابی است پربرکت که بر تو نازل کرده ایم تا در آیات آن تدبر کنند و خردمندان متذکر شوند.»

و از این رو است که امیرالمؤمنین(ع) فرموده است:

«تفقهوا فی القرآن فانه ربیع القلوب؛
در حقایق قرآن تفقه و اندیشه کنید؛ زیرا قرآن بهار و خرمی دل هاست.

همچنین در سخنی گهربار فرمود: «پرهیزکاران در شب بر پا ایستاده مشغول نمازند؛ قرآن را جزء جزء و با تفکر و اندیشه می خوانند؛ با قرآن جان خود را محزون و داروی درد خود را می یابند. وقتی به آیه ای برسند که تشویقی در آن است، با شوق و طمع بهشت به آن روی می آورند و با جان پرشوق در آن خیره شوند و گمان می برند که نعمت های بهشت برابر دیدگانشان قرار دارد، و هرگاه به آیه ای می رسند که ترس از خدا در آن باشد، گوش دل به آن می سپارند وگویا صدای بر هم خوردن شعله های آتش در گوششان طنین افکن است؛ پس قامت به شکل رکوع خم کرده، پیشانی و دست و پا بر خاک ساییده، و از خدا آزادی خود را از آتش دوزخ می خواهند.




نشانه های انس با قرآن

 تأثیرپذیری

قرآن بر تلاوت کنندگانش تأثیری ژرف دارد. خدای متعال در این باره می فرماید: «خداوند بهترین سخن را نازل کرده؛ کتابی که آیاتش ]در لطف و زیبایی و عمق و محتوا[ همانند یکدیگر است؛ آیاتی مکرر دارد ]با تکراری شوق انگیز[؛ از شنیدن آیاتش لرزه بر اندام کسانی که از پروردگارشان می ترسند، می افتد؛ سپس برون و درونشان نرم و متوجه ذکر خدا می شود....»

 آرامش روانی

آنان که توفیق انس با قرآن را می یابند، جز به قرآن دل نمی بندند و جز به آن آرامش نمی یابند:
«آگاه باشید که تنها با یاد خدا دل ها آرامش می یابد.»
امام سجاد(ع) فرمود:
«اگر همه انسان هایی که بین مشرق و مغرب اند، بمیرند، چون قرآن با من باشد، اضطراب و وحشتی نخواهم داشت.»
و چه اضطرابی و چه وحشتی که محبوب را در متن مقدس و فرابشری قرآن می بیند و تجلی او را در کلامش با تمام وجود احساس می کند.
امیرالمؤمنین (ع) فرمود: «هر کس به تلاوت قرآن انس گیرد، جدایی از برادران ایمانی و دوستان، او را دلتنگ و تنها نسازد.»

قرآنی شدن افکار و سخنان

آنان که با کلام خدا انس می گیرند، رفته رفته افکار، اعمال و گفتارشان رنگ و بویی قرآنی به خود می گیرد و تجلی گاه آموزه های قرآنی می شوند و به حکمت های موهبتی مزین می گردند. پیامبر گرامی اسلام(ص) فرمود: «هر که پیش از دوران بلوغ، قرآن را قرائت کند ]فراگیرد[بی گمان در کودکی بر او حکمت داده شده است.»
انس با قرآن و تأثیرپذیری از آن، گاه چنان شدت می یابد که انسان را به سوی قرآنی شدن پیش می برد و تا آن حد پیش می رود که فکر و ذکر را با قرآن عجین می کند. ماجرای سخن گفتن فضه- کنیز حضرت زهرا(س)- که به روایت های گوناگونی نقل شده معروف است، افرادی چون شخصیت این داستان در این روش تنها نیستند و در روزگار ما نیز افرادی چون آقای سیدمحمد حسین طباطبایی از چنین توانایی هایی برخوردارند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
منبع