اصل مناجات در روایات مورد تأکید قرار گرفته است به خصوص در ماه رمضان. روایتى از امیرالمؤمنین‏ نقل شده که خطاب به روزه ‏دار فرمودند: «ایها الصائم اِنّک فى شهرٍ صیامک مفروض...» تا فرمودند «و اصواتک فیه مسموعة و مناجاتک فیه مرحومة»؛ در این ماه صداهاى تو شنیده مى ‏شود. گاهى افراد در حدّى هستند که حرفشان قابل اعتنا نیست، فرض کنید در مجلسى بچه ‏اى یا سفیه ى، حرفى یا دادى بزند، خُب کسى توجه نمى‏ کند، اینجا مى ‏گویند این، صوت مسموعى ندارد، گوش به حرفش نمى‏ دهند. پناه مى‏ بریم به زمانى که انسان در مقابل خداى متعال به یک حالى بیفتد که خدا به او اعتنایى نکند، هر چه داد هم بزند، مورد توجه قرار نگیرد. ولى گاهى است که خداى متعال در یک شرایط خاصى یک اذن عامى مى ‏دهد یا بخصوص مردم را دعوت مى ‏کند که بیایید حرف بزنید، من مى‏ شنوم، توجه مى‏ کنم. این مضمون در دعاها زیاد وارد شده که گاهى گناهان انسان موجب مى‏ شود صدایش شنیده نشود، خدا توجهى به حرفش نکند. آن وقت از خدا مى‏خواهد که این حجاب گناه را از میان بردارد. ماه رمضان، ماهى است که صداها شنیده مى‏ شود، خدا به بندگانش توجه مى ‏کند، هر قدر هم شایستگى نداشته و آلوده باشند، در عین حال خدا از فضل و کرم خودش صداى آنها را مورد توجه قرار مى‏ دهد. «و مناجاتک فیه مرحومة»؛ مناجاتى که انسان مى‏ کند در این ماه با رحمت الهى مواجه مى‏ شود.

در اوقات دیگر هم غیر از ماه رمضان وقت سحر خیلى سفارش به مناجات شده است. در نیمه‏ ى شب، موقعى که چشم‏ ها خواب است و صداها خاموش، اگر به خداى متعال توجه پیدا کنیم و با او صحبت کنیم خداى متعال مى‏ فرماید: «لبیک» کسى که در نیمه‏ ى شب با خدا مناجات کند، «أَثْبَتَ اللَّهُ النُّورَ فِی قَلْبِهِ». خدا نور را در دلش ثابت مى‏ دارد. دلش ظلمانى نم ى‏شود.
(درس‌گفتارهای آیت‎الله مصباح یزدی در تفسیر مناجات خمس عشر)